‘Don’t chase, You are chosen.’ Het resoneerde. Sandra, de wolven, de tekst als een mantra… Ik hoefde er niet over na te denken, het was divine timing. Ik plunderde mijn spaarrekening en meldde me aan.

Mijn persoonlijke verhaal begon acht jaar geleden, toen mijn man mij verliet en ik als gevolg daarvan mijn kinderen voor de helft van de week moest loslaten en mijn ‘paleis’ moest verlaten. Een hele oude wond uit mijn vroegste kinderjaren werd daarmee open gerukt. Ik belandde in een nieuwe, op het oog ideale wereld. Maar het was een wereld waarin alles wat ik kende, voelde en geloofde niet klopte met wat er werkelijk gebeurde. Ik leefde in een mindfuck en wist niet meer wie ik was, twijfelde aan mijn aanpak en het resultaat was dat ik steeds verder vast kwam te zitten. Vast in een afhankelijkheidsrelatie met een emotioneel onbetrouwbare partner, vast in een ongezonde werksituatie, vast in een huis waar ik niet met mijn hart voor had gekozen en vast in een samengesteld gezin en huishouden waar ik geen grip op kreeg.

Sandra had ik twee jaar voor mijn dieptepunt ontmoet, tijdens een presentatie on-stage. Ik voelde toen al direct een klik met haar no-nonsens mentaliteit, haar aanstekelijke schaterlach, haar gedrevenheid en haar jaloers makende hakken en ik begon haar te volgen op social media. Zelf moest ik op dat moment nog twee miskramen krijgen en drie maanden hevig bloeden voordat ik me, stapje voor stapje, uit alle knellende banden kon gaan ontworstelen.

Fysiek en emotioneel was ik uitgeput, maar ik putte vaak kracht uit de posts van Sandra, die ik altijd voor me zag als een moderne Daenerys Targaryen op haar draak (Game of Thrones). In mei 2021 voelde ik dat het moment daar was en ik gaf me op voor het Control Your Mind programma. Met behulp van Sandra’s inspiratie en de paarden en roofvogels vond ik delen van mezelf weer terug. Ik kon mijn gevoel ankeren aan de life ervaringen die ik opdeed met de paarden en de roofvogels. En na CYM hielden de pactsessies me de rest van het jaar op koers.

Stop de bullshit
En toen kwam Code of the wolf! ‘Don’t chase, You are chosen.’ Het resoneerde. Sandra, de wolven, de tekst als een mantra… Ik hoefde er niet over na te denken, het was divine timing. Ik plunderde mijn spaarrekening en meldde me aan. Een van de eerste ontboezemingen die ik Sandra bij de start van CYM had gedaan, was dat ik eigenlijk bang ben voor honden. Helemaal omdat ze nogal eens… eeehh… (seksueel) overschrijdend gedrag bij me hebben vertoond. Maar ik heb geen moment getwijfeld: er lag een duidelijke uitdaging voor me in het stellen van grenzen.

Die voor mij donkere lading nam ik mee in de voorbereiding naar de live dagen. De rituele ondersteuning met de producten van Awaken by Nature, sloten bij dat gevoel aan. Alles voelde diep, rauw en aards, een terrein wat me enorm aantrekt en beangstigt tegelijk. In de live sessie met meervoudig kickboks kampioen Anissa Haddaoui kon ik mijn diepe boosheid en de pijn voor het eest aankijken. Ik ging los op alle bullshit in mijn leven en trapte mijn benen bont en blauw op de bokszak. Oude wonden gingen open, tranen welden op uit diepe krochten en ik ontlaadde.

Een week later gingen we naar de wolven. Ik had mezelf twee overnachtingen in het hotel cadeau gedaan, zodat ik een optimale ervaring zou hebben. Het was spannend en ontspannend tegelijkertijd. Ik had in de voorbereiding alles al gegeven en opgeschreven en ik was er klaar voor.

 

De dag van de wolven
Met onze wolfpact van acht personen kwamen we die ochtend in de knusse warmte van een heerlijke loft in Luik bij elkaar. We aten samen, namen onze motieven nog eens door en keken samen terug op de weg die ieder van ons had afgelegd. In verbondenheid. Als een pact. En toen was het zover: the point of no return.

Het alfamannetje kwam dominant op me afrennen. Aan de grond genageld bleef ik staan terwijl hij tegen me opsprong. Zijn bek met grote, vlijmscherpe tanden dicht bij mijn gezicht. Ik probeerde mijn angst en afkeer de baas te worden, mijn adem en hartslag onder controle te krijgen en vooral – geen – paniekaanval te krijgen. Of flauw te vallen.

Dat was wat ik verwachtte van mijn ontmoeting met de wolven. Een andere verwachting was dat de wolven met iedereen contact zouden maken, maar mij allemaal links lieten liggen. Terwijl ik verlangend uitkeek naar het moment dat een van hen ook bij mij zou komen snuffelen, ondanks mijn angst stiekem hoopte op een wolvenkus, moest ik nu naar huis met een gevoel van falen Ik had niet deelgenomen aan de ervaring. Ik hoorde er niet bij.

Wolfpact
Maar natuurlijk ging het heel anders. Want al voordat we de verblijven ingingen, brak ik. Het was de presentatie over wolvenfamilies vooraf, die me het meest raakte. Hoe de wolvenmoeder en -vader een hecht team zijn. Hoe de moeder eigenlijk aan het hoofd van de familie staat. De liefde waarmee wolven hun kennis en wijsheid overbrengen. De speelsheid en het plezier met elkaar. Hoe ieder zijn eigen kracht mag inzetten. En hoe alles en iedereen in dienst staat van de overleving van de familie.

Wat mij zo raakte was het diepe verlangen dat ik in mij voelde, de wond die er in mij zit en de kwetsbaarheid die eruit voortkomt. Het raakt de kern van mijn persoonlijke zoektocht en een niet meer dienend patroon. Wie luistert naar mij? Wie hoort mij? Waar hoor ik bij? Wie wil mij? En wat moet ik daarvoor doen? En het raakt de kern van mijn missie: Iedereen verdient een plek om op verhaal te kunnen komen.

Wat me ook is bijgebleven is het verschil tussen de twee wolvenfamilies op het terrein. Hoe heftig de ene familie en hoe tam haast de andere familie leek. En hoe mijn gevoel daarbij was. Hoe de Europese wolven me best beangstigden. En me daardoor alert maakten en me pushten om me groter voor te doen dan ik was, terwijl ik eigenlijk liever wilde vluchten. En hoe de Arctische wolven me juist deden uitzoomen, me lieten ontspannen en wegdromen terwijl ik genoot van het zonnetje, het uitzicht over het dal en het gekakel van de kippen. Ik had daar best nog langer kunnen blijven zitten mijmeren.

En terwijl ik dit nu zo opschrijf, zie ik pas in hoe de dualiteit hiervan precies een afspiegeling is van de vraag waar niet alleen ik, maar wij als mensen in deze tijd voor staan. Bij welke familie wil je horen? Welke kant willen we op? En hoe bewegen we ons daar naartoe? Maar ook: hoe het vaak alles of niets is en hoe we ons tussen de polarisatie bewegen.

Control My Nature
Persoonlijk weet ik dat ik me al schrijvend het best tussen beiden kan bewegen. Maar de vraag welke kant ik daarbij precies op wil en hoe ik dat moet aanpakken, heb ik voor mezelf nu nog niet helder beantwoord. En daarom heb ik me op de eerste dag van dit nieuwe jaar weer bij Sandra aangemeld voor een jaar lang Control Your Nature.

Vorig jaar heb ik met hulp van Sandra mezelf terug gevonden. En dit jaar ga ik beginnen met het herstellen, verstevigen en uitbouwen van mijn empire en om me daar comfortabel in te voelen. Ik wil geen leider meer zijn tegen wil en dank, maar me uitverkoren voelen. En bij Sandra ervaar ik de veiligheid om daarin kwetsbaar te mogen zijn en de stevigheid om daarin te kunnen gaan groeien.